عالمی که از نیمه‌های شب تا فجر صادق پیوسته در حال گریه و مناجات بود
به گزارش خبرنگار مهر، ماه پرفضیلت رمضان، فرصتی برای نزدیک بیشتر به خداوند و ارتباط قلبی با اوست. میهمانی خدا با روزه داری، شب زنده داری، تلاوت قرآن کریم و عبادت و انجام اعمالی که ذکر شده است بهترین وسیله برای جسم و روح در نزدیکی به خداوند است. مهمانان این ماه از جایگاه خاصی برخوردارند و آنان را ضیوف الرحمن می‌نامند از همین روست که برای بندگان اعمالی تدارک دیده شده است، در عین حال بندگان خوب خدا از هر فرصتی برای بهره بیشتر از فیوضات الهی استفاده می‌کنند. خوانی گسترده از کرم و بخشش خداوند گسترانیده شده که همه مردم را در کنار ان جای داده است همانطور که رسول اکرم (ص) می‌فرمایند: «ماه مبارک رمضان ابتدایش رحمت و میانه اش مغفرت و پایانش آزادی از آتش جهنم است.»
در این ماه درهای رحمت خداوند باز می‌شود و هر عمل ثواب مؤمنان اجری مضاعف دارد. در فرازی از خطبه شعبانیه، از پیامبر اسلام (ص) در فضیلت ماه رمضان آمده است: «وَ الشَّیاطِینَ مَغْلُولَةٌ فَاسْأَلُوا رَبَّکُمْ أَنْ لَا یسَلِّطَهَا عَلَیکُمْ» یعنی شیاطین در این ماه در زنجیر هستند، از پروردگارتان بخواهید آن‌ها را بر شما مسلط نسازد.
خداوند با بخشش گناهان بندگانش در شب‌های قدر، و بخشش گناهان روزه داران رحمت و مغفرت خود را نسبت به بندگان مؤمن خود تمام می‌کند.
روایتی از حالات سید نورالدین حسینی اراکی
برای بهره مندی هرچه بیشتر از فیوضات آن یکی از اقدامات ترسیم برنامه عبادی روزانه است. فرصت استثنایی که بتوان به صورت شایسته از الطاف الهی استفاده کرد کاری که بسیاری از بزرگان و علما نیز انجام می‌دادند. در خاطره‌ای از آیت الله سید نورالدین حسینی اراکی به تهجد و عبادت او در شب‌های ماه مبارک رمضان اشاره و آورده شده است:
آقا نورالدین اوصاف و خصایص والای مکتبی را با تهجّد، مراقبت و کوششی پی‌گیر، با جان خویش آمیخت. کسانی که شب‌های راز و نیازش را دیده بودند، می‌گفتند: از نیمه‌های شب تا فجر صادق پیوسته در حال گریه و زاری بود.
شخصی به نام آقا سید محمود خوانساری، از اهل منبر، طالب شد که او را ببیند، چون صدای العفو العفو ایشان توی کوچه می‌آمد و مردم از معابر حوالی خانه‌اش، این حالات را می‌شنیدند؛ این آقا خواست نماز شب خواندن آقا نورالدین را ببیند.
یکی از شب‌های ماه رمضان بود و آن مرحوم عدّه‌ای از جمله آقا سید محمود خوانساری را برای افطار دعوت کرد. وی می‌گوید: وقتی افطار به پایان رسید و همه رفتند، من نشستم، آقا نورالدین دید من بلند نمی‌شوم، به خدمتکارش گفت: دو تا رختخواب بیاور. یک رختخواب خودش داشت، یکی را هم برای من آوردند. من نخوابیدم، می‌خواستم سحر ایشان را ملاحظه کنم. سحر که فرا رسید، دیدم از جای خویش برخاست و رفت بیرون، وضو گرفت و مشغول نماز شد. وقتی که به العفو رسید، مشاهده کردم چنان گریه بر او مستولی شد که چندین دفعه گلوگیر شد. فکر می‌کرد من خوابم.
گفتنی است آقا نورالدین حسینی عراقی یا اراکی در سال ۱۲۸۷ قمری در شهر اراک به دنیا آمد. با راهنمایی پدرش، در مدرسه سپهدار که از مهم‌ترین مراکز آموزشی اراک به شمار می‌رفت، تحصیلات مقدماتی را آغاز نمود. از جمله دوستان هم درس او که با وی هم حجره و هم مباحثه بودند، می‌توان به حاج میرزا محمد علیخان و آقا شیخ علی سنجانی اشاره کرد. آقا نورالدین از محضر دانشورانی استفاده کرد که مشهورترین آنان، آخوند ملأ محمد امین می‌باشد.وی از برجسته‌ترین فضلای نیمه دوم قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم اراک است. او در فقه، اصول، معانی، بیان، منطق، کلام و حکمت، صاحب نظر و نکته سنج بود. نظراتش در علوم عقلی و علوم نقلی مورد اعتنا و حائز اهمیت است. آقا نورالدین تقریرات درس خارج حاج ملأ محمد امین را به نگارش درآورد. وی در این یادداشت‌های ارزشمندی که میراث گرانقدر و یادگاری ماندگار از دوران جوانی اوست، در مقابل استادش سر تعظیم و تکریم فرود آورده و او را به تبحّر و فضیلت یاد کرده است.
