مقایسه روکش ایمپلنت پیچی و چسبی

به گزارش بازرگانی خبرگزاری مهر، روکش‌های پیچی دوام بیشتری دارند، قابلیت تعویض و تعمیر آن‌ها آسان‌تر است و به‌خصوص برای دندان‌های خلفی یا بیمارانی با بهداشت دهانی ضعیف، انتخاب بهتری محسوب می‌شوند. از سوی دیگر، روکش‌های چسبی از نظر زیبایی ارجحیت دارند، مخصوصاً برای دندان‌های قدامی، اما ممکن است خطر التهاب لثه ناشی از باقی‌ماندن چسب را به همراه داشته باشند.

اگر ایمپلنت دندان انجام داده‌اید یا در حال تحقیق درباره آن هستید، احتمالاً هر دندانپزشک متخصص ایمپلنت اینجا به شما می‌گوید بین روکش پیچی و روکش چسبی باید یک مدل را انتخاب کنید یا خودش بر اساس شرایط بیمار، محل ایمپلنت و عادات دهانی، یکی از این دو روش را توصیه می‌کند. شاید در نگاه اول این موضوع چندان مهم به نظر نرسد، اما همین انتخاب می‌تواند روی دوام ایمپلنت، سلامت لثه، زیبایی لبخند و حتی هزینه‌های آینده شما تأثیر بگذارد. در این مقاله، بدون جانبداری و بر اساس یافته‌های علمی، این دو روش را از جنبه‌های مختلف زیبایی، دوام، هزینه، راحتی نصب و بهداشت دهان بررسی می‌کنیم تا بتوانید با اطلاعات کافی، بهترین تصمیم را برای ایمپلنت خود بگیرید.

کدام نوع روکش برای ایمپلنت‌های خلفی (عقبی) مناسب‌تر است؟

برای دندان‌های خلفی (عقبی)، روکش‌های پیچی انتخاب بهتری هستند. این نوع روکش‌ها به دلیل دسترسی بهتر در نواحی انتهایی دهان و امکان برداشتن آسان برای ترمیم، تعویض یا تمیز کردن، مزیت‌های قابل‌توجهی نسبت به روکش‌های چسبی دارند.

در دندان‌های عقبی، جویدن فشار زیادی به روکش وارد می‌کند، و روکش‌های پیچی به دلیل اتصال مستقیم به ایمپلنت، استحکام و پایداری بالاتری دارند. علاوه بر این، اگر در آینده مشکلی ایجاد شود، دندان‌پزشک می‌تواند بدون آسیب زدن به روکش یا ایمپلنت، آن را باز کرده و مجدداً نصب کند.

در مقابل، روکش‌های چسبی در دندان‌های عقبی چندان توصیه نمی‌شوند، زیرا امکان باقی ماندن چسب اضافی در زیر لثه وجود دارد که می‌تواند منجر به التهاب و مشکلات لثه‌ای شود. بنابراین، اگر دوام و قابلیت تعمیر آسان برایتان اهمیت دارد، روکش‌های پیچی گزینه‌ای ایده‌آل برای دندان‌های خلفی محسوب می‌شوند.

کدام نوع روکش زیبایی بیشتری دارد؟

زیبایی دندان‌های ایمپلنتی، به‌ویژه در ناحیه قدامی (جلویی)، اهمیت زیادی دارد. در این زمینه، روکش‌های چسبی به دلیل طراحی یکپارچه و عدم وجود سوراخ پیچ، انتخاب بهتری محسوب می‌شوند.

یکی از مهم‌ترین مزیت‌های روکش‌های چسبی، نبود سوراخ پیچ روی سطح دندان است. در روکش‌های پیچی، این سوراخ حتی با وجود پوشاندن با کامپوزیت، می‌تواند روی رنگ و بافت سطح دندان تأثیر بگذارد. این تفاوت رنگی، به‌ویژه در دندان‌های جلویی که در معرض دید هستند، می‌تواند از نظر زیبایی مشکل‌ساز باشد. در مقابل، روکش‌های چسبی ظاهری کاملاً یکنواخت دارند که آن‌ها را به گزینه‌ای ایده‌آل برای دندان‌های قدامی تبدیل می‌کند.

یکی دیگر از دلایل برتری روکش‌های چسبی در زیبایی، بازتاب بهتر نور است. روکش‌های پیچی به دلیل وجود سوراخ پیچ، الگوی بازتاب نور متفاوتی نسبت به دندان‌های طبیعی دارند. اما در روکش‌های چسبی، سطح یکدست و بدون وقفه‌ای که دارند، باعث بازتاب نوری مشابه با مینای دندان طبیعی می‌شود. این ویژگی باعث می‌شود که دندان از هر زاویه‌ای که دیده شود، طبیعی‌تر و هماهنگ‌تر به نظر برسد.

هماهنگی بهتر با لثه یکی دیگر از مزایای روکش‌های چسبی است. این روکش‌ها معمولاً به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که مرز آن‌ها به‌طور طبیعی با لثه ترکیب شود. در مقابل، روکش‌های پیچی ممکن است در بعضی بیماران، به‌ویژه افرادی که ضخامت لثه کمی دارند، باعث ایجاد تغییرات نامطلوب در رنگ لثه شوند. گاهی این تغییرات به‌صورت یک لکه تیره در مرز بین روکش و لثه ظاهر می‌شود که می‌تواند از زیبایی کلی کاسته و نیاز به اصلاحات بعدی را افزایش دهد.

چرا روکش‌های پیچی کمتر در دندان‌های قدامی توصیه می‌شوند؟

در ناحیه قدامی، زاویه کاشت ایمپلنت می‌تواند تعیین‌کننده باشد. در بسیاری از موارد، مسیر پیچ به‌گونه‌ای است که مستقیماً از سطح جلویی دندان خارج می‌شود. حتی اگر مواد ترمیمی کامپوزیتی برای پوشاندن سوراخ پیچ استفاده شود، باز هم ممکن است یک تغییر رنگ جزئی روی سطح دندان ایجاد شود. این مسئله در بیمارانی که لثه نازکی دارند، بیشتر دیده می‌شود، زیرا رنگ مواد پرکننده پیچ می‌تواند به‌صورت سایه‌ای تیره از زیر سطح دندان مشخص شود.

علاوه بر این، در برخی موارد، موقعیت پیچ ممکن است در زاویه‌ای باشد که امکان پنهان کردن آن وجود نداشته باشد. در چنین شرایطی، انتخاب روکش چسبی که طراحی آن کاملاً هماهنگ با دندان‌های مجاور باشد، راه‌حل بهتری است.

چه زمانی روکش‌های پیچی در دندان‌های قدامی قابل استفاده هستند؟

اگر موقعیت ایمپلنت به‌گونه‌ای باشد که سوراخ پیچ در نواحی پنهان‌تر مانند سطح زبانی یا کام دندان قرار گیرد، می‌توان از روکش‌های پیچی برای دندان‌های جلویی استفاده کرد. این کار نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و استفاده از اباتمنت‌های زاویه‌دار است که مسیر پیچ را تغییر داده و آن را به نواحی غیر قابل مشاهده هدایت کند. با پیشرفت فناوری طراحی و تولید روکش‌های دندانی، امروزه در برخی موارد می‌توان از روکش‌های پیچی در ناحیه قدامی استفاده کرد بدون اینکه تأثیر منفی بر زیبایی داشته باشد.

کدام نوع روکش احتمال لق شدن کمتری دارد؟

روکش‌های پیچی به دلیل اتصال مستقیم به ایمپلنت، احتمال لق شدن کمتری دارند. در این روش، پیچ مستقیماً روکش را به اباتمنت متصل می‌کند، که باعث ایجاد استحکام و ثبات بالاتر در مقایسه با روکش‌های چسبی می‌شود. در صورتی که پیچ در طول زمان کمی شل شود، دندان‌پزشک می‌تواند به‌راحتی آن را باز کرده و دوباره سفت کند، بدون اینکه نیازی به تعویض روکش باشد.

در مقابل، در روکش‌های چسبی، استحکام روکش کاملاً وابسته به قدرت چسب (سیمان دندانپزشکی) است. در طول زمان، به دلیل فشار ناشی از جویدن یا تغییرات حرارتی داخل دهان، چسب ممکن است تحلیل برود یا بشکند که در این صورت، روکش لق می‌شود و نیاز به تعویض یا چسباندن مجدد دارد.

کدام نوع روکش ریسک التهاب لثه کمتری دارد؟

روکش‌های پیچی به دلیل عدم استفاده از چسب دندانپزشکی، ریسک التهاب لثه کمتری دارند. یکی از مشکلات رایج در روکش‌های چسبی، باقی ماندن چسب اضافی در اطراف ایمپلنت است که می‌تواند باعث تحریک بافت نرم، التهاب، و حتی پری‌ایمپلنتایتیس (التهاب و تحلیل بافت اطراف ایمپلنت) شود.

در مقابل، در روکش‌های پیچی، دندان‌پزشک می‌تواند به‌راحتی روکش را باز کرده و ناحیه اطراف ایمپلنت را تمیز کند، که این موضوع خطر بروز عفونت و مشکلات لثه‌ای را کاهش می‌دهد.

به‌طور کلی، اگر دوام و کاهش خطر التهاب لثه برای شما اولویت دارد، روکش‌های پیچی گزینه‌ای مطمئن‌تر هستند. با این حال، اگر زیبایی مهم‌ترین عامل برای شما باشد، ممکن است روکش‌های چسبی انتخاب مناسبی باشند، البته به شرطی که چسب اضافی هنگام نصب کاملاً پاک شود.

کدام نوع روکش قابلیت تعویض بهتری دارد؟

روکش‌های پیچی به دلیل امکان برداشتن و جایگذاری مجدد، انتخاب مناسب‌تری برای بیمارانی هستند که نیاز به تعویض مکرر دارند. این قابلیت باعث می‌شود که در صورت بروز مشکلاتی مانند شل شدن پیچ، شکستن روکش یا نیاز به تنظیمات جدید، دندان‌پزشک بتواند بدون آسیب به ایمپلنت، روکش را باز کند و مجدداً نصب نماید.

این ویژگی برای بیمارانی که در معرض خطرات بیشتری برای آسیب‌دیدگی روکش قرار دارند، مانند افراد سیگاری، کسانی که دندان قروچه دارند یا افرادی که بهداشت دهان و دندان ضعیفی دارند، اهمیت بالایی دارد. در این بیماران، ممکن است نیاز به تعویض یا تعمیر روکش در دوره‌های کوتاه‌تر وجود داشته باشد و روکش‌های پیچی این امکان را بدون نیاز به تراش یا آسیب به ساختار ایمپلنت فراهم می‌کنند.

در مقابل، روکش‌های چسبی پس از نصب دیگر قابل برداشتن نیستند، مگر با تخریب روکش و حتی در برخی موارد، آسیب به اباتمنت یا ایمپلنت. این مسئله باعث می‌شود که در صورت بروز هرگونه مشکل، بیمار نیاز به تعویض کامل روکش داشته باشد، که هزینه و زمان بیشتری را تحمیل می‌کند.

به‌طور کلی، روکش‌های پیچی در بیمارانی که احتمال تعویض یا تعمیر روکش در آینده دارند، انتخاب منطقی‌تر و اقتصادی‌تری هستند.

کدام نوع روکش هزینه کمتری دارد؟

روکش‌های چسبی معمولاً هزینه کمتری دارند، زیرا فرآیند ساخت و نصب آن‌ها ساده‌تر و سریع‌تر است. در این روش، نیازی به استفاده از اباتمنت‌های پیچیده یا طراحی‌های خاص برای مسیر پیچ وجود ندارد، بنابراین در بسیاری از موارد، هزینه نهایی برای بیمار پایین‌تر خواهد بود.

با این حال، روکش‌های پیچی، به دلیل قابلیت بازیابی و تعمیر آسان، در طولانی‌مدت می‌توانند به‌صرفه‌تر باشند. اگرچه هزینه اولیه ساخت و نصب این روکش‌ها ممکن است بیشتر باشد، اما در صورت بروز مشکلاتی مانند شل شدن، شکستگی یا نیاز به تنظیمات جدید، دندان‌پزشک می‌تواند بدون نیاز به تعویض کامل روکش، آن را تعمیر کند.

در مقابل، در روکش‌های چسبی، اگر چسب ضعیف شود یا مشکلی در اتصال آن به اباتمنت ایجاد شود، معمولاً نیاز به ساخت روکش جدید خواهد بود. این مسئله می‌تواند هزینه‌های اضافی برای بیمار ایجاد کند، به‌ویژه در شرایطی که اصلاح و تنظیم مکرر موردنیاز باشد.

در مجموع، اگر فقط هزینه اولیه مدنظر باشد، روکش‌های چسبی گزینه ارزان‌تری هستند. اما اگر به هزینه‌های بلندمدت و امکان تعمیرات بدون نیاز به تعویض کامل فکر کنید، روکش‌های پیچی می‌توانند انتخاب اقتصادی‌تری باشند.

کدام نوع روکش برای بریج‌های ایمپلنت مناسب‌تر است؟

بریج‌های ایمپلنتی زمانی استفاده می‌شوند که چندین دندان از دست رفته در یک ناحیه باید جایگزین شوند. در این شرایط، انتخاب بین روکش پیچی و چسبی اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا عواملی مانند استحکام، توزیع نیرو و قابلیت نگهداری در طولانی‌مدت نقش مهمی در موفقیت درمان دارند. روکش‌های پیچی به دلیل استحکام بالاتر و توزیع یکنواخت نیرو گزینه‌ای مناسب‌تر برای بریج‌های ایمپلنتی محسوب می‌شوند. در بریج‌های بلند که چندین دندان را پوشش می‌دهند، جویدن فشار بیشتری به ایمپلنت‌ها وارد می‌کند. در سیستم پیچی، نیرو مستقیماً به ایمپلنت و استخوان منتقل می‌شود، در حالی که در روکش‌های چسبی، لایه چسب می‌تواند تحت فشار ترک بخورد یا تحلیل رود.

یکی دیگر از مزایای مهم روکش‌های پیچی در بریج‌های ایمپلنتی، امکان برداشتن و تنظیم مجدد است. در صورتی که بعد از مدتی یکی از ایمپلنت‌ها نیاز به بررسی یا تعمیر داشته باشد، دندان‌پزشک می‌تواند بدون تخریب بریج، آن را باز کرده و اصلاحات لازم را انجام دهد. این ویژگی به‌ویژه در بیماران با ریسک بالای مشکلات دندانی یا نیاز به تنظیمات مکرر اهمیت زیادی دارد.

از سوی دیگر، در بریج‌های چسبی، چسب باید استحکام کافی داشته باشد تا کل ساختار را روی ایمپلنت‌ها نگه دارد. در طول زمان و تحت تأثیر فشارهای مداوم، احتمال ضعیف شدن چسب و حتی جدا شدن بریج وجود دارد. این مشکل می‌تواند منجر به لق شدن روکش، شکستگی چسب و نیاز به تعویض کامل بریج شود که هم هزینه‌بر است و هم برای بیمار ناراحتی ایجاد می‌کند.

همچنین، در روش چسبی، اگر یک بخش از بریج دچار مشکل شود، معمولاً امکان اصلاح آن بدون تخریب کل ساختار وجود ندارد. در مقابل، در سیستم پیچی، دندان‌پزشک می‌تواند در صورت نیاز، فقط قسمت آسیب‌دیده را تنظیم یا جایگزین کند.

انتخاب روکش بر اساس شرایط خاص بیمار

در برخی بیماران، عوامل خاصی مانند محدودیت در باز کردن دهان، زاویه نامناسب ایمپلنت، دندان قروچه یا بهداشت دهان ضعیف می‌تواند بر تصمیم‌گیری در مورد نوع روکش تأثیر بگذارد. هرکدام از این شرایط، نیاز به یک رویکرد متفاوت دارد. علاوه بر این، در برخی موارد، شرایط خاص مانند تراکم کم استخوان، بیماری‌های لثه، نزدیکی ایمپلنت به عصب، درمان‌های رادیوتراپی یا محدودیت فضای بین دندانی بر نوع روکش تأثیر می‌گذارد. هر یک از این عوامل می‌تواند انتخاب روکش مناسب را تحت تأثیر قرار دهد.

بیمارانی با محدودیت باز کردن دهان

روکش‌های چسبی گزینه بهتری هستند، زیرا نصب آن‌ها نیاز به فضای کمتری دارد. در مقابل، روکش‌های پیچی به دلیل نیاز به دسترسی مستقیم برای سفت کردن پیچ، در این بیماران چالش‌برانگیز است.

ایمپلنت‌هایی با زاویه نامناسب

روکش‌های پیچی با اباتمنت‌های زاویه‌دار انتخاب مناسب‌تری هستند، زیرا می‌توان مسیر پیچ را اصلاح کرد و از خروج آن در ناحیه نامطلوب جلوگیری کرد.

بیمارانی که دندان قروچه دارند

روکش‌های پیچی به دلیل استحکام بالاتر و امکان سفت کردن مجدد در صورت شل شدن، عملکرد بهتری دارند. در مقابل، روکش‌های چسبی ممکن است در اثر فشارهای مداوم ترک بردارند یا جدا شوند.

بیمارانی با بهداشت دهان ضعیف

روکش‌های پیچی به دلیل قابلیت برداشتن، تمیز کردن و بررسی وضعیت لثه و ایمپلنت، گزینه‌ای ایده‌آل محسوب می‌شوند. درحالی‌که در روکش‌های چسبی، باقی ماندن چسب اضافی می‌تواند خطر التهاب و عفونت لثه را افزایش دهد.

ایمپلنت‌هایی که در نواحی با تراکم استخوان کم کاشته شده‌اند

روکش‌های پیچی به دلیل توزیع بهتر نیرو و کاهش فشار مستقیم بر ایمپلنت، در این نواحی مناسب‌تر هستند. این ویژگی باعث کاهش ریسک تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت شده و طول عمر آن را افزایش می‌دهد.

بیمارانی که سابقه بیماری‌های لثه دارند

روکش‌های پیچی انتخاب مطمئن‌تری برای این بیماران محسوب می‌شوند. در این روش، خطر باقی ماندن چسب اضافی که می‌تواند منجر به التهاب و عفونت لثه شود، وجود ندارد. همچنین، امکان برداشتن روکش برای بررسی و تمیز کردن ناحیه اطراف ایمپلنت فراهم است.

ایمپلنت‌هایی که در نزدیکی عصب کاشته شده‌اند

روکش‌های پیچی به دلیل امکان تنظیم ارتفاع و عدم نیاز به وارد کردن فشار زیاد هنگام نصب، در این موارد انتخاب بهتری هستند. درحالی‌که در روکش‌های چسبی، فرآیند سمان‌گذاری ممکن است فشار اضافی به ایمپلنت و ساختارهای اطراف آن وارد کند.

بیمارانی که تحت رادیوتراپی سر و گردن قرار گرفته‌اند

انتخاب نوع روکش در این بیماران به شرایط فردی و نظر دندان‌پزشک بستگی دارد. اما به‌طور کلی، روکش‌های پیچی به دلیل کاهش احتمال تحریک لثه و التهاب ناشی از خشکی دهان، گزینه بهتری محسوب می‌شوند. بیمارانی که تحت رادیوتراپی قرار گرفته‌اند، اغلب با کاهش تولید بزاق مواجه‌اند که می‌تواند به چسبیدن مواد سمانی در نواحی زیر لثه منجر شود.

ایمپلنت‌هایی که در نواحی با فضای بین دندانی کم کاشته شده‌اند

روکش‌های چسبی گزینه مناسب‌تری برای این بیماران هستند، زیرا نیازی به فضای اضافی برای پیچ ندارند و می‌توانند با طراحی ظریف‌تر، بدون ایجاد فشار اضافی در ناحیه، نصب شوند. این ویژگی در بیمارانی که فضای بین دندانی محدودی دارند، باعث افزایش راحتی و هماهنگی بهتر با دندان‌های مجاور می‌شود.

این مطلب یک خبر آگهی بوده و خبرگزاری مهر در محتوای آن هیچ نظری ندارد.