می گفتند جای این کارها در مسجد است نه مدرسه

همشهری آنلاین – صدرا صالحی: ۱۴-۱۵ سال بیشتر نداشت. با شنیدن صدای مبارزان و تظاهرات کنندگان در خیابان آزادی از مدرسه بیرون می‌آمد و میان جمعیت شعارهای انقلابی را فریاد می‌زد. اکنون بتول صداقت، مدیر همان مدرسه‌ای است که بارها برای انجام این کارها از مسئولان و معلمانش کتک خورده بود.

خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید

بتول صداقت از خاطرات روزهای پرشور انقلاب اسلامی می‌گوید: «آن روزها در کلاس سوم راهنمایی درس می‌خواندم و با شنیدن هیاهو و اعتراضات مردم در خیابان آزادی مدرسه را رها کرده و به همراه تعدادی از دوستانم به معترضان می‌پیوستیم. کم‌کم خودمان گروه‌های دانش‌آموزی تشکیل دادیم. به همین دلیل اغلب از معلمانمان که طرفدار رژیم بودند، کتک می‌خوردیم. همچنین در دوران مدرسه سعی می‌کردم با روسری و حفظ حجاب به مدرسه بروم.

وقتی وارد مدرسه می شدم، مسئولان مدرسه‌ام در حالی که روسری‌ام را از سرم می کشیدند، فریاد می زدند ” جای این کارها در مسجد است، نه مدرسه” و من سعی می کردم با دستانم روسری را سفت روی سرم نگه دارم. اذیت و آزار آنها زمانی بیشتر شد که فهمیدند برادرم که نگهبان اسلحه‌خانه پادگان بود، در انبار را باز کرده و اسلحه‌ها را در اختیار مردم گذاشته است. به همین خاطر ساواکی‌ها دنبالش بودند و ما را هم کم اذیت نکردند. مدتی فراری بود، اما بعد از پیروزی انقلاب خود را به پادگانش معرفی کرد. هرگز آن روزها را فراموش نمی‌کنم.»